KENDİME NOTLAR: PİŞMEYE BIRAK

Olumsuz, hesapçı, yargılayıcı ilk tepkinde kalma. Bırak gelişsin, açılsın. Yeniden, daha sakin, açık, sevecen bak. Tecavüz sonucu hamile kalınmış bir çocuğa benzer ilk keskin tepkiyi neden benimser, sonrakileri de buna bina edersin ki zaten? Mecbur musun? Ona körü körüne bağlı kalmak yerine bir kenara koyup duruma sıfırdan bak. Böyle hissetmek/davranmak çok mu işe yaradı? Karşımdakine, bana, ilişkimize ne getirdi, ne götürdü? İçini aydınlatan bir şey yapsa nasıl bakardın, diğerine öyle bak. Attığın adımları kendi içine kapalı edimler, kapanmış dosyalar olarak görmemek, yeniden değerlendirmek, yol açtıkları duyguları, hükümleri, düşünceleri ıslah ederek gelişmeye bırakmak iyi. Çünkü aslında olup bitmiyor, kendilerinden ibaret kalmayıp benzerlerinin eklenmesiyle uzayıp giden zincirler oluşturuyorlar. Halka halka büyüyen tenyalar gibi, içerleme, kızgınlık, hakir görme, suçlama vs zincirleri. Akıntıya kapılmadan dön ve içini oyan kendi tepkine bak. İnsan sıkıntıyı otomatik olarak dışından biliyor. Ama kendi elinle ettiğinin çok belirgin bir acısı var. Sadece dıştan gelenin hiçbir zaman ulaşamayacağı bir oyuntu. İşte onu duyduğunda tenyanın başını kenetlendiği yerden koparma vakti.