CIRCIR BÖCEKLERİ İLE SEDA

Koyda tek kul ben değilim bugün. Kısmet. İndiğimde biri suda, üç genç vardı. En uçtaki yorgun şezlonga havlumu serdim. Suya girip çıkayım da bir, flüt çalışsam rahatsız olurlar mı diye sorarım. Su.. dupduru. Boy boy saydam, uçuk türkuaz, koyu mavi, lacivert. Şımarık Akdeniz çocuğunu mutlu edecek kadar da ısınmış. Saçlarımda, gözlerimde, genzimde. Kollarımın altından, bacaklarımın etrafından, gövdem boyu dolanıyor, akıyor, kaldırıyor. Geriye attığım başımla tepelere eteği sökülmüş tül perde gibi pusu düşen gevşek bulutların seyri. Haydi uç! Koyun ağzına kadar hızla yüzüp döndüm. Notaları çakıllara yayıp usulca üfürdüm şöyle bir. Kıyıdakilerden biri sudakiyle avaz avaz bir sohbet tutturdu. Konusu zıpkınlanmış balıkların kaçıp kaçamayacağı. Torbamı omzuma vurup ağaçların arkasından yamaca çıktım. Az pürüzlüsünden bir kaya seçip çamın iğneli gölgesine oturdum. Isınıp kurumuş reçine kokusunu içime çektim. Tenimin tuzlu kokusuna da kızıl toprağınki karıştı. Cırcır böceklerini dinledim önce. Sahneyi paylaşacaksak.. Yükseliş alçalışı insan kalabalığınınkiyle birdi. Üflemeye başladığımda biraz seyreldikten sonra daha da sıklaşması rastlantı da olabilirdi tabii ama “Bu da kimlerdenmiş” diye kulak kesildiklerini hayal etmek hoşuma gitti. Koya burada biraz yüksekten, dallar arasından bakış güzeldi. Başladım. Bunlar sadece egzersiz çocuklar. Sadece deyip geçmeyin ama. Parmaklarınızı, nefesinizi önlerine gelecek parçalarda başlarına geleceklere hazırlıyorlar. İlk anda çalıverdikleriniz. Önünüze duvar gibi dikilenler. Fındık fıstık ile çetin cevizler. Adım adım, ağır ağır, belli belirsiz evrilen acemilik. Helva kavurur gibi birlikte kavrulmak. Tepede güneş, yol yol ter, şakaklarımda, ağzımın etrafında, parmaklarımda. Siz kurusunuzdur cırcırlar. Biyoloji dersinde böceklerin terlediğini öğrettiklerini hatırlamıyorum. Flütle biz ise sırılsıklam, çok sıvı, az biraz katı. Böyle böyle akıcılaşıyoruz ama.