YAŞTA DEĞİL BAŞTA, YOK ORADA DA DEĞİL

Giderek daha sık hatırladığım bir sahne:

Annem, liseden yakın bir arkadaşıyla Tunalı’da. Kol kola girmiş, kıkırdayarak yürüyorlar. Eğlencelerine dalmış, beni unutmuş gitmişler. Biraz arkalarından onları hafifçe dudak bükerek izliyorum. Gördüğüm ve hissettiğim arasında bir tutmazlıkla. 70 yaşındalar, bense 30’larımda.

Duruma göre yaşlandığım paniğine kapılsam da bunun onların yaşında ne olduğunu bilemeyecek, gençliğimi de arkama alıp yaşına göre davranmayanı (neyse bu)  içten içe kınayacak yaşta.

Dün iki okul arkadaşımla Ankara kazan biz kepçe dolaştık. Samanpazarı’nın yokuşlarını inip çıktık. Hacı Bayram’ı ziyaret ettik. Cer Modern’de Nuri Bilge Ceylan’ın fotograf sergisini gezdik. Boynumda ağır kamera, sırtımda çanta, beş saatin sonlarında iyiden iyiye yorulduğumu hissettim.

Ama yeniden bir araya gelmenin, ortak çocukluğumuzun kentini arşınlamanın keyfi kanatlandırıcıydı, biz de o zamanlar ve her zaman nasılsak öyle. Tat almaya, gülmeye, muzipliğe teşne.

Bakışım ikiye yarıldı. Bir yanıyla bedenlerimizi dışarıdan gördü. Sıkıntıların başladığı, dayanıklılığın düştüğü, çevikliğin azaldığı, yaşın hükmünü sürdüğü bedenler.

Bir yanı da içerden dışarı bakıyordu. Dikkatimi buna çevirdim ve kendimi bildim bileli hiç değişmemiş bir duyuş olduğunu fark ettim.

Özsu gibi saydam, renksiz, duru. Zaman dışı. Yaşsız.

Olmak böyle bir şey.

30’larımdaki beni 70’indeki anneme yaklaştıran yaş iken, onun halini bilir olmam da  yaşsızlık ile.