MORAL

İçim ağır uyandım. Akşamdan kalma, dibini tutmuş bir tava bulaşığı gibi. Derin bir hüzün. Şurada cevapsız soruların kararmış adası, burada cevap yoksa umut nerde diyen körleşmenin çatlakları. Önü kesilmiş enerjinin bağladığı bulaşık kaymağı..

Ya Allah deyip yataktan kalktım. Pırıl pırıl bir gün. Uyandığı an 132. sayfaya geçebilen beynim, Rilke’nin genç şaire öğüdünü raftan çekti:

Hep zorun peşinde olunuz sevgili Bayım. Zira sizinle kalacak olan oradan kazandıklarınızdır. Kolay yolun geldiği gibi giden ödülleri değil.

Banyoda gözüm çamaşır makinesine takıldı. Ağzı aralık, iş bekliyordu. Zihnin sakin hali gibi dedim. Sessiz, dengeli ve hazır. Ama çalışmaya başladı mı bir çalkantıdır  kopuyor. Kirliler. Fışkırtılan su. Sabun. İç ve dış çamaşırlar, yabanlıklarla evlikler, alt alta üst üste. Gürültü kıyamet. Ama benzeme buraya kadar. Çamaşır makinesi işi bittiğinde kirli aldığını aklanmış veriyor. Zihinse çoğu zaman tersini yapıyor. Masum küçük bir çorap tekini kara çarşafa, kara çarşafın uyandırdığı korkuları öfke atkısına, atkıyı pofuduk kulak örtücülere çeviriyor. Kapılıyor kir-sabun karışık çağıldayan sellere, nerelere, ne kabus coğrafyalara yollanıyor. Manzaraya kendi eliyle eklediği yalnız bir kayanın tepesine tüneyip kukumav kuşu gibi daha da düşüncelere dalıyor. Çilesini kendi sararken düğüm ettiği yumakta debeleniyor da debeleniyor.

Çamaşır makinesi işi bittiğinde efendice susuyor. Zihinse bir devri daim makinesi. İşi uç uca düşünce üretmek.

Ama ben ürettiklerinin peşinden cengele girip kaybolmak zorunda olmadığımı çoktandır biliyorum.

Bırak yapacağını yapsın. Sen onun ağzı açık müşteri bekleyen çamaşır makinesi haline dön her seferinde. Boş. Sessiz. Engin. Düşünceler, bozacının şıracı tanıkları, şapkadan birbirlerini sözüm ona doğrulayarak çıkarıp dursun. Sen sen ol, dümen sularına kapılma.

*

Kardeşim, moralin nasıl diye sordu.

Güldüm.

Bırak dibe çöksün kerata. Peşinden sürüklenmezsen bakar dımdızlak kalmış, sıkılır, dağılır.

Moralin insafı, kaprisine kalma vakti değil. Ne içte ne dışta.

.