TAKMA TAKIL

Birine, birilerine kafayı fena halde takmak üzereysen atı alan Üsküdar’ı geçmeden, tepkin şirazesinden çıkmadan içinden gelenin tam tersini yap.

Kaçınmak, arkanı dönüp tabanları yağlamak, kafanda yapışırken görünürde uzaklaşmak yerine muhabbeti dene. Gevşet kaslarını, kasılıp kalmış ruhunu, zihnini, arkadaşça bir ayaküstü sohbete giriş. Muhatap al. Gözünün içine bakarak söylediğin hafif, içten bir günaydın! bile iş görür. Tırmandırdığın tepkin kendi kendine çalıp oynadığın bir oyun olmaktan çıkıyor o zaman. Karşındakini de dahil ediyor, denklemi değiştiriyor.

Gözünün içine baktığın birisini profesyonel katil değilsen vurup öldürmenin çok güç olduğunu söylerler ya, bu da öyle.

Hiç kimse, fikri kafanın içine hapsolduğunda olduğu kadar beter değil.

Ona dair hükmünü değil, kişiyi muhatap aldığında bunu hatırlıyor, kendi yargının katılığıyla kendini hapsettiğin delikten çıkıyorsun.

Ne sesi batıyor o vakit, ne nefesi.

Sen sensin, ben de ben deyip yoluna devam ediyorsun.

Ve tanrım! Savunmaya/sakınmaya yığdığın ne çok enerji açığa çıkıyor.