SEMERE

Bitişikte taş kesmeye kaldıkları yerden devam ettiler. (Bu kadar taşla Tac Mahal iki kere giydirilirdi.) Dinlendirici bir araydı. Tozsuz topraksız ama asıl sessiz günler. İnşaat sessizliği, onca zamanın gürültüsünü hiç olmamış gibi yutuvermişti.

Sessizliğin en güzel yanı bu; gürültü ve onun nahoş hissini siliyor. Bunu keşfedeli her fırsatta ona yoğunlaşıyor, ruhumla birlikte bedenime verdiği şifaya kapılarımı ardına kadar açıyorum. Birbirlerini kovalar gibi görünüyorlar ama her şeyin zemini sessizlik. Sadece sessizliğin sürekliliği var, ses geçici. Tırmandığı gürültüyle birlikte ses, sessizliğin bazen gitmesi iple çekilen konuğundan ibaret.

*

Taşlar ince ince dilimlenirken aşağıdaki güya bitmiş tadilatın bir altındaki kata su sızdıran yanlış tesisat işi banyonun kırılmasıyla sil baştan alınadursun, haftalardır beklenen sokak kapısı da geldi ve hılti-balyoz-testere korosuna katıldı.

Suçiçeğinin zona olup hortlaması gibiydi - ölmek bilmeyen tadilat-tamirat-tadilat virüsü!

Bu arada moloz yüklü koca bir kamyon zaten dar olan bizim sokak ile ondan da dar ara sokak arasına sıkışmış, boğaza takılan iri bir kılçık gibi ufak ufak manevralarla kuaförün vitrinini, bitişiğinin bahçe girişini tarumar etmeden kurtarılmaya çalışıyordu. Başında bütün sokak ahalisi ve bitişik tadilattan birörnek “sıhhi tesisat” firması tişörtleriyle bunca insanın orda ne yaptığını merak ettiğim bir ordu işçi. Hop hop haykırışları, inleyen kamyon motoru, bağrışan insanlar.

Deniz ayaklarımın altından yükselirmiş gibi bir hisse kapıldım. Tatsız bir sersemlik, kaybolmuşluk (gürültüye rağmen baş ağrısıyla yattığım öğle uykusundan kapım “kapı geldi, arabanızı çekin” diye yumruklanarak koparılmıştım). Sürüklenme.

Taşlar bitip toz duman dağıldığında çevirimi alıp balkona çıktım. 1,5 m ötemde iki gri “sıhhi tesisat” tişörtlü işçi oturmuş, telefonlarıyla oynuyordu. Bekleyin denmiş ama ne beklediklerini kendileri de bilmiyormuş. Taş testeresi eksiğiyle gürültü devam ediyordu.

Çeviriyi açtım ve patırtıya, kargaşaya, burnumun dibindeki yabancılara rağmen anında gömüldüm. Bir küsur saat aralıksız çalıştım. Günün kotasını çoktan doldurup ertesi günkünden de epey yapmış, bıraktığımda sesler iyice, ben ise tümüyle yatışmıştım.

*

Geriye bakıp, tuhaf bir konsantrasyon yetisi diye düşündüm. Meditasyonun semeresi olmalı. Okumak gibi pasif işlerde henüz o kadar etkili değil ama çeviri, müzik (bunaldığımda zorlandığım bir pasaja çalışmak gibisi yok), yoğun dış uyarana karşı müthiş bir dengeleyici. Her şeyden çekilip tek bir noktaya odaklanarak iş görmek, onca hengamenin ortasında, yaşamayanın bilemeyeceği bir sığınak oluyor.

Meditasyon sağ olsun. Daraldığım an sağa sola dağılmama, savrulmama terbiyesi birçok yan ürününden biri oldu.