KİM

Sana kızıp (kırılıp, içerleyip, hüsrana uğrayıp) arkamı dönmemek, fikrini kafama hapsetmemek vardı. Bu fikri, öznesinden uzaklaştıkça gemi azıya alan bir kültür gibi çoğalmaya, abartılmaya bırakmamak. Kafanın içinde çalkalanan her olumsuz fikir acayipleşir, irinlenir, zehir saçar. Onu bırakıp bakışımı, duyuşumu sana çevirmek vardı. Seni sende anlamak. Başkalarına yönelip kanılarımı, duygularımı, tepkimi onaylatmak, bir de onlardan yankılatıp pekiştirmek yerine seninle akıcılaştırmak, değişmeye bırakmak. Seni berbat bir çevirinden değil, aslından okumak vardı.

Sen kim, ben kim?

Sen mi ben, ben mi sen?