DİLİMİN UCUNDAYMIŞ

Küçük ama derin bir mutluluk.

Flüt hocam en başta dilin nasıl kullanılacağını anlatırken çekirdek çitler gibi demişti. Çekirdeği herkes gibi çitlemem. Çitlediğim gibi kullanacak olsam dilim koca, hantal bir tıkaç olur, flütün ümüğüne çökerdi. Denemedim bile. Onun yerine kendi kendime sesi nefesimle kontrol etmeyi öğrendim. Pek tercih edilmemekle birlikte bunun da bir seçenek olduğunu işittiğimde orada kaldım. Ama çalabildiğim şeyler nüanslandıkça seste sarkmalar olmaya başlamıştı.

Derken geçende internette feyiz alınacak videolar bakarken artikülasyon başlıklı biri dikkatimi çekti. Bir hanım tam da ders konusuna uygun bir netlikle dilin nasıl kullanılacağını gösteriyordu.

Nefesle kontrol, soluk ver-kes’ler arasında zaman ve ses belirginliğinden kaybettiriyor. Diğerindeyse kesintisiz hava akımı dil ile çok daha kıvrak biçimde kapatılıp açılıyor.

Oturmuş alışkanlık değişir mi diye soru işaretiyle giriştim. Dil-nefes ve parmaklar onca zamandır bunu beklermiş gibi koordine oluverdi. Şaştım kaldım. Seslerin iyi düşürülmüş pilavda pirinç taneleri gibi tek tek belirginleşmesiyle de flütü yeni baştan keşfeder oldum.

Vay canına!

Peki şu parçada? Ya bunda? Ya alto flütte?

Hepsinde saat gibi (biraz legatolar dışında) işliyor.

Ne saadet.

Artikülasyon bunca zamandır dilimin ucundaymış meğer.

Geç oldu ama hiç güç olmadı.