BİR YORUM

“Bu toplumun yüzde 99 küsuru farkında olsun olmasın AKP’li. Bu yüzden bir muhalefet olamıyor. Bu yüzden hiçbir şey değişemiyor.”

Rastladığımda kalakaldığım, itiraz ettiği şey kadar sert, keskin ama düşündürdükçe de düşündüren bir yorum.

Mutlaklaştırmak.

Tek seslilik.

Başka’ya tahammülsüzlük.

Saik ister muasır medeniyeti yakalamak ister kendi suretinde bir düzen kurmak, kapitalizmin gözünü çıkarmak ya da emperyalizme sağdan, soldan savaşlar açmak vd olsun.

Ülkenin yarısının karşı çıkışı, bütün o iktidarsız öfke, böyle bakıldığında oyunun değişmesine değil, sadece topu elden kaçırmaya değil mi?

Geçelim dekor-kostüm, cila, hatta atmosferi, itiraz ettiklerimizin dibinde, özünde aslında neyi temsil ettiğiyle yüzleşmedikçe gerçekten de aynı gemide bir o kıyıya bir bu kıyıya sürüklenmeye devam edeceğiz görünen.

*

Öte yandan, algıda seçicilik güdümlü gözlemlerden başka dayanağı olmayan bu tür buldozer genellemeler tam da eleştirip araya mesafe koymaya çalışılan (ben/biz öyle değiliz!) tavrı tekrarlamıyor mu?

Çok karmaşık toplumsal durumları, dinamikleri ham, sığ, nüanssız bir damgalamayla yetinmek yerine (böylesi böcek sokuğunu kaşımak kadar bir geçici rahatlama sağlasa da) yaşananı kendi içinde anlamaya çalışmak uzun vadede çok daha iş görür değil mi? Çok katmanlı, nüanslı bir kavrayışın yolunu açmak. Şu kör suçlamaların, “haklı” nefretlerin ötesine geçmek artık?