PEYNİRCİNİN BAŞINDA

Pazarda peynirciye geldim. Önümde bir adam, bir de kadın vardı. Adam sessiz sedasız alacaklarını alırken kendisiyle zaten ilgilenilen kadın huysuzlanıverdi. “Nerde benim yumurtalarım?! Hani, hazırlamıyorsunuz! Başka kimse yok mu burada?!”

Mandıra ürünleriyle iki buzdolaplık bir tezgahtı. Diğer müşteriye bakan, “Gördüğünüz gibi” kısmını barındıran düz, yansız bir tonla “İki kişiyiz” dedi.

Çıkışı kendisine bile sivri gelmiş gibi sustu kadın. Çok sürmedi, buyruklarını yağdırdı.

Köy peyniri de ver.

Ne o, keçi mi? Tattır bakalım!

Orta yaşa gelmiş gelmemiş, kilosuz, saçı sarı boyalı, seni beden dili ve sesiyle ittirip kaktırmaya hazır bir şehir (çok muhtemel İstanbul) kadını. Nereye gitse, nereye kurulsa, neresi bu, kimler nasıl yaşar bakmadan, evinin bir kez daha değiştirdiği salonu gibi kendine uydurduğu, kendinin kıldığı, hırçın şehirli sınıfının yürek kaldıracak kadar basmakalıp üyesi. Gücünü İstanbul’dan gelmekten, parası olmaktan (öyle çok değil, orta sınıfın üstü yeter), sesini çoğaltan, ataklarını haklı, ana sütü gibi helal kılan benzerlerinden alan, tek başına bakıldığında o saçlarını geriye savurup göğsünü kabartarak “hıh!” deyişin ardında işgalci, hadsiz, terbiyesiz bir kofluktan başka hiçbir şey bulmayacağın ama gittiği yere tonunu dayatan bir tip.

Bir reflü dalgası gibi yükselen tepkime baktım. Altında benim de hedef alındığım hissi olduğunu seçtim. Kadının arkası dönüktü, görüş alanında bile değildim. Ama tavrı doğrudan olmasa da yaşadığım yer dolayısıyla bana karşıydı.

Kıymeti kendinden menkul bir hiyerarşinin varsayılan üst kesiminden gelip yeni bir yerde hayatla, insanlarla yeni, farklı bir biçimde ilişkilenmek yerine benim köylüğüne çekildiğim yere Nişantaşını, Etileri kondurma saldırganlığı.

*

Yılbaşında uzatılacak sokağa çıkma yasağı nedeniyle olmalı, köy sokaklarında bir anda 34 plakalı Audi, Mercedes, BMW vb. trafiği başladı. Yeniden park yeri aranır oldum.

Derken tatsız bir haber, çatısı balkonum hizasında önümdeki evin satıldığını öğrendim. Bir çatışma tehdidi altında olduğu gibi karın ve boyun kaslarımın kasıldığını hissettim.

Kuralın kural çiğnemek, gözetilenin sadece insanın kendisi olduğu bir ülke ne zor, yorucu, sertleştirici, tüketici. Ormanın yerini insanların aldığı bir cengel.

Böylece ilk refleksim, girişilmesi kuvvetle muhtemel bir mücadele ile havamı, görüşümü, güneşimi savunma fikrine karşı kanıma bol miktarda adrenalin pompalanması oldu.

Ama hayat bu, belli de olmaz. Belki de alan, resmi veya yapısal bir yabancıdır?

Sınırlarla barışık biri?