KIŞ YÖRÜNGESİ

Meditasyona oturduğumda sabah güneşi tepemden, alnımdan geçip oraları gölgenin serinliğine girerken gırtlağımda duruyor. Tıkalı bir lavaboyu açar gibi dile gelememişleri, düğüm olup kalmışları yumuşatıyor, bağrıma inerken de önüne katıp götürüyor.

Onun bu yörüngesini fark edeli dikkatimi nefesime değil, güneşin sıcağına, aydınlığına, bir el kadar somut ama hiçbir ele gelmezce de bilincin derinliklerine doğru incelen dokunuşuna veriyorum.