her birimiz kırık döküğüz, ışık da içimize bu çatlaklardan giriyor demiş.
Durduk yerde kanatacağı
tutan eski şarapnel parçaları, yağmurda zonklayan kırıklar, iyileşmek bilmeyen
burulmalar.
İnsan, içinde bunlar ses
verdiğinde bastırmaz, kalkanını kuşanmaz, kılıcını kınından çekmez, acıklı
hikayelerin arkasına sığınmazsa iyi oluyor.
Benim ettiklerim, bana
edilenler.
İncinirken inciten
varlıklar olduğumuzun kabulü yara sarıcı. Yükseldiğinde acı, sızıyı sessizce
buyur etmek, meydanı en ham, hassas halime bırakmak arındırıcı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder