İNERKEN

Son durakta ön koltukta oturan adamla aynı anda kalktım. Yüz yüze geldik. Orta yaşlı, bodur, esnaf görünümlü.

Gözümün içine baktı. Yüzüne hafifçe şaşkın bir gülümseme yayılırken “Hiç bilmezmişim” dedi, yağmur yağacak galiba der gibi.

“En önemlisi sağlıkmış! Ne boş şeylerle ömrü harcamışız.”

Kendi halinde akıp giden zaman, bir an sekti. Tuhaflaşarak havada kaldı.

Bakışına karşılık verdim. Bir şey demedim.

İndik.

Yollarımıza gittik.