ÇOK SESLİ BİR KUMPANYA

Köşe (köşe diyorsam balkon köşesi, burun dibim) çamı üç kuşak bir cırcır-rrr familyası tuttu. Ailece çalıp söylemeye başladıklarında, aman allahım! Komşu eğlence yerleri müziklerini bağırtsa da kulağım bir soluk alsa diyecek oluyorum -derken aklıma parlak bir fikir geldi: Bunların önüne kafalarımızı itinayla ütüleyen mekanlardaki gibi bir ses düzeni kurup, o iş öyle olmaz böyle olur, benim çengileri bütün köye salsaydım?

Bu hayalimi arkadaşlara yazdığımda çareler sundular.

- Hortum tut!

- Pekmeze bayılırlarmış, yayvan bir tabak içinde balkona koy.

- Hah! Sonra karıncalar gelsin, bir de onlarla uğraşsın, dedi biri.

- Asit borik kat, diye çözümünü genişletti pekmezi öneren.

 

Baktım, kafam şişiyor ama sempati de duyuyorum. Yüksekliği zorlayıcı olabiliyor. Gel gör ki bu benim için yazın, ışığın, güneşin sesi.

Ne yapayım? Kaçıramadığım gibi kaçamıyorsam döner, kulağımla ben onlara gider, aralarına dalar, dünya para verip biletini aldığım bir orkestra denkliği tanıyarak som bir açıklıkla dinlerim ben de!

Birkaç taneler. Ağacı bir orkestra platformu olarak kullanıyorlar dersin. Yer aldıkları kanatların sesi, birbirlerini duyarak öttüklerini (bunun aynı zamanda bir dil olduğunu) düşündürür bir düzende sırasıyla alçalıyor, yükseliyor, bazen aralarından biri bir memelideki karşılığı çığlık olacak gür bir tizlikte uzunca bir soloyla hepsinin üzerine tırmanıyor.

Bazen halk şarkılarının yalınlığında bir cümle ile tekrarı döngüsüne giriyorlar.

Bazen de düpedüz kanon yapıyor, oradan aşka gelip cazdaki call and response atışmasını çağrıştıracak işlere girişiyorlar, ağzım açık kalıyor!

Sonra solisti korosu hep bir bacaktan avaz avaz tek bir seste yükseliyor ve.. bir anda susuyorlar! Kreşendodan paldır küldür sessizliğe bu keskin geçiş, çağdaş müzikte bile örneklerine sık rastlanmayacak bir final.

Doygun, hoşnut kulaklarla bilet parasına değdi diyorum.

Dikkatle kendini verdiğinde gürültü gürültü olmaktan çıkıyor ve ne öfke kalıyor ne kavga, stres ne de can sıkıntısı.