3 KIRLANGIÇ

Deniz tam sana göre. Kaynamıyor, tertemiz.

Sağlığın, afiyetin yerindeyken en iyi yaptığını yapıp tadını sonuna kadar çıkaracağın daha ne çok şey, aslına bakarsan.

Yaz ışığı ile sıcağının elbiselerin birini çıkartıp diğerini giydiren sere serpeliği.

Upuzun ikindiler, akşam üzerleri. Tembelliğin, ağırdan almanın keyfi.

Verandada çay ve içki saatleri.

*

Düdük çocuk ve geniş ailesi sonunda geldi. Oğlan daha da büyümüş, yağlanmış, çığlığının insanı yerinden hoplatan tizliği aynı ama. İlk işitişimde içim gafil avlanıp omuzumun üzerinden geriye baktı, seni arandı.

Tasvirimle tıkanırcasına ne çok gülmüştün.

Bloga bir şeyler yazacak olduğumda kafamdaki üç beş sandalyelik okur sırasında hep en öndesin. O sandalye boşalmıyor, bak. Eskiden varlığınla dolanı şimdi yokluğun dolduruyor.

Ne dikkatli bir okuyucuydun, her yazarın mumla arayacağı türden. Dikkat, tat alma ve kendi kadar fazlalıksız, dosdoğru bir takdir. Yazdıklarımda beni güldürenin seni de güldüreceğini bilir, yorumunu şimdiden dinler gibi hınzır bir zevk alırdım.

*

Kendi dünyanın verandasında ne çok şey paylaştık, paylaştığın insanları da orada bir araya getirdin. İçerisi ise belki sana bile kapalıydı ama dışına adım attığın anda senden daha yakını var mıydı?

Sofran, sohbetin, arkadaşlığında bir araya getirdiklerinde havaya duygusunu verenlerden oldun.

Her kayıp başka türlü yaşanıyor. Seninki kasvetli bir loşluk, boşluk değil. Sesin, gülüşün hep kulaklarımda, hayattayken ne kadar canlı idiyse yine öyle.

Sadece.. şuna da bak ya da bir dinle diye paylaşma dürtüsü uyandıranlarda gafil avlanıyorum işte. Adımını orada olmayan bir basamağa atarcasına bir an afallıyorum.

O vakit elim, kalanlar arasından seçip boynuma taktığımdan beri çıkarmadığım üç kırlangıçlı kolyene gidiyor. Elektrik düğmesine basar gibi.

Uzanıp bak diyorum, şunu bir dinle.

Denizdeysem suya da böyle çağırıyorum seni.

Ne var ne yok, kim gitmiş kim şimdilik burada, hepsini su ve kırlangıçlardan daha güzel kucaklayanı olabilir mi zaten?