KABUK

Anormalin normalleşmesi kadar insanı yabancılaştıran, yönsüzleştiren şey yokmuş.

Aşama aşama, derece derece.

Sığınılacak hiçbir liman bırakmamak üzere.

Sınır tanıma, saygı, hak hukuk, öngörülürlük, güven. Giderek esenlik ve umut.

Bıçağın eti geçip cüzdanımızla kemiğe dayanmasıyla dımdızlak ortadayız.

Sürekli dövülen çocuğun dayak arsızı olmasından önceki halde. Darbenin ne zaman, nereden, ne şiddetle geleceğini kestiremez. Gözlerini kırpıştırarak etrafa bakarken donar kalır. Güven duygusuyla birlikte hayatiyeti, yaşam sevinci sönmüş, dünyası tehditlerden ibaret, hareketliliği savunma (savaşamayacağına göre buz kesilme) ile sınırlanır.

Böyle yoğun bir tehdit algısıyla devam edemeyeceği için donma kabuk bağlamaya çevirir. Kendine kapanır, kabuğu, can çekişen dinamizmini kuşatarak kalınlaşır. Çevresine duyarlığı, merak duygusu, çözümler bulma dürtüsü yiter.

Serpilmenin yerini hayatta kalma alır.

Ne yazık!

Ve ne uğruna?