SÜNGERİN EMEMEDİĞİ

Sünger peteklerle yalıtılıp stüdyoya dönüştürülmüş küçük odanın içime çektiğim sünger kokulu havasını üflediğimde flütüm sanki ufalmıştı. Sesi bozmadan biraz daha artırmayı denediysem de sonuç değişmedi.

Duvarlar burnumun dibine gelmiş gibi bir daralma. Grileşme, ruhsuzlaşma.

Yankısızlığın etkisini o zaman anladım.

Sadece nefesimi değil, ona sevgiyle kendince bir ruh üflediğimde yanlış vurguların, teknik eksiğin bile öldürmediği tatlılığı, düşleri, hayalleri uçup gitti.

Meğer alışılmış ortamlarda, doğada küçük flütümü böyle hoş bir yoldaş yapan yankısıymış. Renkten renge giren, uzayıp kısalan, başka yankılarla oynaşan aksi.

Tesisat borusuna üflemekten farksızdı böyle.

“Ama dinlemiyorsunuz” dedi hocam. “Şurada hızlanıyor, hemen ardından frene basıyoruz, tersini yapıyorsunuz.”

Sünger duvarlar flütün ruhuyla birlikte kendiminkinin yaşsız gençliğini de kapıp koparmış gibiydi. Kibarlığından bir şey kaybetmeyen genç adamı birden torunum olacak yaşta hissettim. Kısalmış, güdükleşmiş, yaşlanmış, elimden geleni yaptım.

“Sayıyoruz. Bir, iki, üç, tam dört ölçü boyunca uzuyor bu nota, değil mi? Neden kısa kesiyorsunuz?”

Tamam, kısa kesmek kötü bir alışkanlığım ama bu sefer benden değil, yankı koparan bu odadan oluyor.

Omuzlarım düşmüş, “Nota diyeceğini dedi işte, lafı uzatmasından sıkılıyorum da” dedim.

Sadece ritim değil de, duygu, müzikalite üzerine de ufak tüyolar verse?

“İşte orada işin içine yetenek giriyor” dedi, eklemediği “o da sizde yok” kısmını da ben işittim.

Tezahürü kurtarmak için “Tabii önce teknik sorunları halletmek gerek” dedim ve tümünü sadece bu soğuk, katı, gri gerçek ardından gördüm. Evet, diye karşılık verdi, “Oraya da yolumuz çok uzun.”

Omuzlarım biraz daha düşmüş, teşekkür edip dışarı, sağanağa çıktım.

Yalıtılan yankı olmakla kalmadı belki, yanılsamayı da mı götürdü?

Kulağım birden açıldı, camlara hücum eden yağmurun gür sesini kana kana içime çektim. Su, hareket, silecekler görüntüyü kırıyor, çarpıtıyor, yayıyor, katmanlandırıyordu. Tünelde, köprü altlarında kıyamet kesintiye uğruyor, her şey bir anlığına normale dönüyordu. (Çılgınca bir tempoda 32’lik bir sus gibi diye geçti aklımdan.) Hayranlıkla içime çektim. Ne dans!

Silecekler yağışa yetişmeye çalışırken yan koltukta küçük flüt, güneş sarısı kılıfıyla notaların heybesinden sıyrıldı.

Yok, hayır. Yanılsama dediğin gönül vermek senin diye toparladım. Öyle bir verirsin ki isterse safi kusur olsun, güzelleşir, saflaşır. Anne ile sakat çocuğu, insan ile yaralı hayvan arasındaki alışveriş gibi. Nasılsa öyle ama ne kadar doğrudan, derin, ikisi arasında gidip gelen yankı ile uçsuz bucaksız.

Boş ver, dedim uzanıp kılıfının pembe kurdelesine dokunarak, biz iyiyiz böyle, ideal dünyaların neresinde olursak olalım.