TAKMAK TAKILMAK

Korona

Kokoş

Koko

Nana

Korko

Ciğerlerimize takılıp kendini bize coğalttırıyormuşun ha, seni küçük edepsiz protein molekülü!

Marifetin hayatlarımıza sekte vurdu, tamam. Can, sağlık, mal, ekonomi bırakmadı.

Ama iş takmak, takılmak olunca elimize su dökemezsin sen (biz onu 20’şer saniyeler boyunca döne döne kendimiz yapıyoruz!).

Seni beyinlerimizin sorun çözümüne hizmet etmeyen nerelerine takıyor, bir mikroskopluk bir teleskopluk ederek etrafında fır dönüyor, en derin korkularımızın içine kendi kendimize sokuyor, bunları hasta öksürüğü şiddetiyle her yanımıza yayıyoruz.

Sen ciğerlerimizi oyadur, beyinlerimizi fikrinle biz hallediyoruz.

*

Sonunda gidip nizami maske aldım. Kendimi, insanları koruyucu, olasılık düşürücü.

Bu işin senlik faslı.

Benlik yanı için de seni kafamda ehlileştiriyor, kılıktan kılığa sokuyorum.

Kah bir çizgi roman figürüsün.

Kah Disney karakteri.

Odadan odaya gidip gelirken basket topu gibi yanımda seni sektiriyorum.

Avuç içime ufaltıp çimen yeşili, yumuşakça bir stres topu ediyorum.

Ayaklarımı uzatmış tv seyrederken şişirip helyum basıyor, ipi bileğimde, psikedelik renkli balon halini tavana salıyorum.

Bir arkadaşımın güzelim şarkısının girişini adına uyarladım, sabah perdeleri açarken onu söylüyorum:

KO-ROO-NAA (do-sol-la)

KO-ROO-NAA (re-sol-la)

Takılacaksak biraz da sen bana uyacaksın, napalım!

Bugün bulutlu, sen de kara gözlüklüsün. Kafandaki karanfillerin sağ tarafı mor, sol tarafı fosfor sarısı.

İnsana çattın yavrum.

Sen istedin.

Takmak öyle olmaz, böyle olur.