YAREN

Kırk yılın birinde bir köpek peşime takılıyor. “Sen yürü, ben ayağına dolanmam, peşin sıra ya da önünden giderim. Maksat ipi uzun bir yarenlik” der gibi.

Geçende kara bir köpek böyle takıldı.

O aynı yerleri köpekçe, ben insanca görüp algılayarak birkaç kilometre birlikte gittik. Sık sık yol kenarındaki bitki örtüsüne burnunu sokup hararetle kokluyor, zengin algısı gıpta ve merakımı uyandırıyordu.

Asla sıkılmazsın değil mi sen? Kim bilir ne nüanslar algılıyorsun, ne tekrarlamaz bileşimler. Kanıksamanın donukluğuyla örtülmeyen bir dünyan var, belli. Benim şöyle bir bakıp geçtiğim yerlerde derin keşiflerin, iz sürmelerin, kulağını, burnunu hiç kapamayışın ile hayatla arandaki ne sıkı bir bağ. Her daim canlı, taze, uyanık. Sana bakmak beni de aynına dürtüyor.

*

Dolaştığım yerlerdeki köpek bölgelerini biliyorum. Genellikle bir iki hayvanlık ama yolumun tam ortasındaki giderek büyüyen bir sürüden soruluyor. (Önceden bir ikisi sana aşina olmuşsa sorun yok, diğerlerini yatıştırıyorlar. Tersi de olabiliyor, birkaçının önünden tepkilerini uyandırmadan geçmişken diğerlerinin ortalığı ayağa kaldırmasıyla bunların da şamataya katıldığı. En fazla yaygara koparana yöneliyorum o zaman. Durup sakin sakin konuşuyorum. İşe yaramadığı olmadı ama sürü dedin mi adımını denk alacaksın tabii, adı üstünde.)

Yaklaşıyoruz dedim kara ahbabıma. Bunlar ona buna atılır, seni aralarına komazlar, hadi dön artık. Hataymış. Sesimi ilk defa duymasıyla beni sevdi bu insan! diye yorumlayıp yanaştı. Köşedeki boş evin bahçesini tutan yarım düzine irili ufaklı köpek fırlayınca da bana iyice yapıştı. Lesepasem vardı, aralarından ben geçtim, onu çevirdiler. Eyvah! Fakat bana nasıl arkadaşça yaklaştıysa onlara da öyle yaptı. Baktım, saldırganlıkları sönmüş, merakla kokluyorlar.

Ancak bölgeden bölgeye geçmenin tehlikelerine uyanmamış ya da aldırmayan hayvanlar yapıyor bu işi ki nadiren bir köpek böyle uzun uzun eşlik ediyor.

Hoş bir yarenlik.