TİMUR

Timur Ertekin’i kaybetmişiz!

Ortaokuldaydım. Apansız bir diş ağrısıyla kıvranırken babam beni en yakın dişçiye götürmüştü. O zamanki muayenehanesi bizim sokakta olan Timur’a. Derdime derman olmuş, acının yerini gözlerinin ta içinden gülen yüzü, yatıştırıcılığı, güven vericiliği almıştı koltuktan kalkarken.

O diş ağrısına çok iyi bir hekim ve değerli bir dostluk borçluyum.

“İyi bir hekim önce iyi bir insan olmalı” sözü kulağıma onunla küpe oldu, doktorlara yaklaşımımda nereye bakacağımı gösterdi.

Vicdanlı, merhametli, mizah güçlü, güzelim bir insandı. İnsanları görüşlerine göre peşin peşin ayırmaktan uzak duran, birlikte yaşama kabiliyetleriyle birleştirmeye hazır.

Duygusu aydınlık, ferah oldu hep. Oksijeni kendisi mücadele ile alırken, varlığıyla etrafına geniş bir soluk aldıran bir adam.

Ölümünü gecenin bir vakti öğrendim. Bir yandan gözlerimden yaşlar süzülürken değişik, güçlü bir his yakaladım.

Arkasından ışıklar kapanmış gibi değildi. Tersine. Varlığıyla açtığı ışığı geride bırakarak gitmiş dersin.

İyi ki geçmişsin bu dünyadan sevgili dostum.

Yağmur ile. Kızlarına sevgisi nasıl da çağıl çağıldı

Babamla aralarında derin bir muhabbet vardı. Babamın armağan ettiği ahşap figürlerine çok değer verdi. Kaideler yaptırıp gözünün önüne yerleştirdi -Suna Kan fotografının arkasında Meryemana 

Bir doğum günümde beni Gar Lokantasına davet etmiş, çok güzel bir zaman sunmuştu -2012 Şubat