ANLIYOR ANLAMASINA

Arkadaşımın torunu sıcakkanlı bir küçücük kız.

Karşına geçiyor. Seni hiç kımıldamadan, aceleye getirmeden tepeden tırnağa-tırnaktan tepeye tarıyor. Gözü tutarsa sokulduğu gibi kanına giriyor.

Her yerde arkadaş peşindeymiş. Gidip gözüne kestirdiği çocuğun beline kolunu dolayıveriyormuş. Geçenlerde plajda baltayı taşa vurmuş. Arkadaş olmak istediği kendinden biraz büyük çocuk ondan fellik fellik kaçmaya başlamış. Bizimkinin annesi yavrusunu onun peşinden almaya gittiğinde bir arkadaşının kıza akıl verişini işitmiş: “Ay, bunlar da yapışıyor insana! Kurtulmak için ya kaçacaksın ya da ölü taklidi yapacaksın!”

Anne buna çok üzülmüş, kızmış ama hiçbir şey demeden yavrucağı uzaklaştırmış, dikkatini de başka bir şeye çekmiş.

Akşam yattıklarında kızı ortalık yerden “Hani o abla vardı ya” demiş, sabahki olaya dönerek. “Benden korktu. Gitti. Ben küçüküm ya..”

Annenin yüreği cız etmiş:

“Anlamıyor değil. Kendinden kaçıldığını anlamış, belli ki etkilenmiş de. Ama açıklaması ne kadar saf, yanlış.”

Bir köşede, kafası okşandı mı mırıl mırıl sesler çıkaran güya kedi, pilli, rengarenk pelüş hayvanıyla oynayan küçük kıza uzandım:

“İnsan hayatına hoş geldin yavru!”