KALENDER

Sen fotoğrafa bakarken ben seni, sende de kendimi gözleyeyim.

Bir arada olduklarında güzel ile çirkin sende nasıl bir karşılık uyandırıyor?

Önce hangisini görüyorsun?

Çirkini iterken güzeli ondan ayıklama dürtüsü duyuyor musun? Kurtarmak? Kıyıya, emin bir yere çekmek? Etrafını çevirip koruma altına almak?

Yoksa neyle nasıl çevrelendiğine bakmadan güzele mi gidiyor gözün? Onunla doluyor, doyuyor, öne çekip onu mu yükseltiyor?

Güzele tepkin güzelken çirkinle çirkinleşiyor mu?

Birini iter, öbürünü çekerken diğeri okkanın altına mı gidiyor?

Güzel yaşatılmalı, çirkine yer kalmamalı derken bir şeyleri kaçırıyor olmayasın?

*

Bahar gününün bulutsuz öğle vakti ışığında şu kaygısızca döşenmiş su boruları ile saatlerinin altından girip üstünden çıkmış mor çiçekler beni güzel ile çirkin arasında bölünmüş halimden çarptı!

Çirkine duyduğum tepkinin şiddetinden. Abartısından.

Körelticiliğinden.

Olanı böyle keskin, katı bir şekilde ikiye bölmenin daha derinde bir yerden kendi ruhumu incitici olduğunu fark edeli çirkine tepkimi yaralı bir hayvanın kalbi gibi elime aldım, bir orasından bir burasından bakıp duruyorum.

*

Çirkinle güzelin bu kadar kesintisiz bir biçimde iç içe geçtiği bir diyarda en kolayı, alışılmışı birine sığınıp diğerini hasım bilmek. İlişkiyi kesebilir, kendimi yalıtabilirim. Ama kesip attığım her şey ve yalıtım, bedelini hayatiyetimi törpüleyerek, beni sertleştirip daraltarak ödetiyor.

*

Gözümü yumuşatıp bir daha, bir daha baktığımda çerçevem değişti. Dengelenen görüşümde lanet okumayı bıraktığım boruların beyaz duvara karşı gölgeleri, renkleri ve çiçeklerle bin lafa bedel grafik bir anlatı kendiliğinden oluştu.

Güzeli, var olanın bir yarısını yok bilmeden, sırt çevirmeden, yerden yere çalıp kendimi ayrı tutmadan yeğleyemez, ona yönelemez miyim?

Güzelin güzelliğini bilirken gözettiğim, akı karasıyla bütün olamaz mı?

Şu yalapşap borulardan hiç gocunmadan olanca yalınlığı, güzelliğiyle alabildiğine var olan mor çiçeği ustam etsem?