GÜNEY HANIM

Gül aradı. “Annemi kaybettik.”

Yüreğimin bağı çözüldü.

Yorgundu artık. Sağlık sorunları vardı ama fikri ölümle bir araya gelmez insanlardandı.

Güney hanım!

Hayatınıza girdi mi yerini dolduran, derinleştiren bir dost. Yüreği, zekası, sadakati, sebatı, doğruluğu, gülüşü, kızgınlığı koskocaman.

Güney hanım dendi mi başını geriye atarak patlattığı kahkahalarıyla canlandı yüzü hep. Mizahı, hazırcevaplığı.

Babamla çalışma arkadaşlığıyla başlayıp aile hissime dahil olan yakınlığı hayatlarımıza birçok noktadan dokundu, akışlarının değişmesine aracı oldu.

Zorlu bir hayatı oldu ama sadece kendi yaşamının mücadelesini vermedi. Haksızlığa uğrayanların önünde siper, hata yapanların uyarıcısıydı. Ama müdahale olarak algılamazdınız. Niyetinin som, görüşünün berrak olduğunu bilirdiniz çünkü. Sevdiğini uzaktan sevmediğini.

Paylaştığımız onca an, yolunu açtığı dönüm noktaları varken ilk canlanan hep o doğum günüm oluyor, ne tuhaf! Lisedeydim. İkizlerini ve beni alıp Soysal Pasajına götürmüştü. Armağanımı seçmeye. Bir buluz aldık. Bir şey daha dedi. Quincy Jones’un Mellow Madness’ını istedim. Duygusu nesnelerini aşan büyüklükte bir hediye olmuştu o gün. 45 yıldır Mellow Madness’ı, Bluesette’i armonilerinde Güney hanım titreşmeden dinleyemem.

“Kalp yetmezliği vardı. Gece yarısı beni çağırdı.”

Fikri ölümle bağdaşmayan insanın geride bıraktığı evi içimde yaşıyorum. O şiddetli kesintiye uğrayışı. Darmadağın oluşu.

“Yastığı kan içindeydi.”

Ölümün hayata amansız, apansız şamarını yiyen duyguların, parça parça düşüncelerin, setleri yıkarak taşan anıların çalkantısını.

İkizlerini, torunlarını, onca sevdiği ve sevenini.

“Hemen ambulans çağırdım ama hastaneye yetiştiremedik. Yolda gitti.”

Ah, Güney hanım!

Dişi bir aslandın sen, muhtaç bir hayatın kafesine giremezdin.

Bencillik tabii ama peki ya biz demeden edemiyor içim. Varlığın kadar yer tutan yokluğunu yaşayacaklar?

Dünden beri Mellow Madness’ı dinliyorum. Seni renkleri hiç solmamış günün anısıyla uğurluyor.