İYİ Kİ DOĞDUN

Tepemizde helikopterlerin dört döndüğü, terör beklentisiyle sokakların bomboş olduğu soğuk bir bahar sabahı. 20 Mart, annemin doğum günü. Kuzinimle 21 yıldır onu öldüğü günde anmak yerine duya duya doğumunu kutluyoruz. Anmadığımız pek az ama 20 Mart’ı onun hoşlanacağı gibi yaşamaya bakıyoruz.

Bu sefer kuzinimin evinde, leitmotifi annemin ben geldim ıslığı olan Beethoven keman konçertolu, konyaklı bir kahve ayiniyle.

Günlerin geriliminden yorgunuz ama ölgün değiliz. Hayatlarımızda önemli bir yer tutmuş bir insanın sevgisine yer açmak içimizi de açıp yumuşatmış. “Yaşasa şimdi ölürdü” dedim. Pırpır yürekliydi annem, endişeli. Yok, çoktan ölmüştü, dedi kuzinim. Güldük.

İyi ki olmuşlar dedi sonra, annemle dayılarımı, sundukları ortamı, hamurlarımızın yoğruluşundaki etkilerini kast ederek.

Yorgunluk ve sevginin verdiği bir sükunetle söyleştik, gülümsedik, güldük.

“Kusurları, tuhaflıklarında bile bir hoşluk vardı.”

Evet.

Bize bakmayı, görmeyi, duymayı öğrettiler. Heyecanı. Tat almayı, aldığın tadı paylaşmayı.

Kalburun altında kalanlarla işimiz çoktan bitmiş, üstündekilere şükranla şu tuhaf dünyadan geçişlerine kadeh kaldırdık.

Gözüm gidip gidip tonunu ancak onların tutturacağı bir eflatundan geçkince lalelerle dolu vazoda duruyordu.

Bu halleri de hoşuma gidiyor dedi kuzinim.

Katılıyorum. Taptazeyken anlattıklarından bambaşka bir hikayeleri vardı şimdi.

Ölümle yaşamın iç içe geçen hissi, fikri, imgeleri lalelerden etrafa yayılıyor, helikopter seslerine, Beethoven’in kemanına, kahvenin demine karışarak dalgalanıyordu.

Ufak kamerayı bırakıp başımı geri yasladım.

Derin bir nefes alıp saldım.

İyi ki doğmuşun anne.

Değmiş.