HASAT

Babamın, elinden sarkan kırmızı Vileda kovasıyla içeri girmesiyle başladı. Sabahın 7, 7 buçuğu olmuş olmamış. Kovalı elini (ya da elli kovayı) uzatarak “Yardımına ihtiyacım var, çıkaramıyorum” dedi. Nasıl bir iştahla atılıp kavradıysa parmakları paspas sıkma süzgecine dalmış. Kalmış.

Merdiveni iki ay önceden ayarlamıştı, toplamayı da bir işçiye yaptıracağını söylemiş. Ama babam bu. Pazar günü artık gidelim dediğimizde telaşını tutan zemberek daha fazla dayanamadı.

Süzgecin kıskacında şişmiş parmaklarını ovarak çekmeceye davrandı, bahçe makasını çıkardı. Dur, ben yapayım lafını ağzıma tıkıp omzuma çarparak döndü, çıktı.

Peşinden koştuysam da “Alt dalları alacağım. Sen sonra merdivenle tepedekileri toplarsın” dedi, bahçeye girdi. Kopmuş çığı ayağınla durdurmaya çalışmak gibiydi. Bıraktım. Süzgecini çıkardığım Vileda kovasını getirdim. Alçak duvara oturdum.

Sabah güneşi dalların arasından güzelce sararıp tatlanmış portakalları balsı bir sıcaklıkla sarıyor, yaprakların benek benek gölgelediği kızıl toprağa, patır patır düşen meyvelere vuruyor, dokunduğu her şeyi diriltiyordu. Gövdenin dibinden vermiş sürgünün yeşili düpedüz zümrütleşmiş. Sıcağa yüzümü verip gözlerimi kapadım. Arkalarda sakin denizin usul sesi. Kuşlar. Uzakta bir hızarın keskinliği yiten hırıltısı. Bir arı. Sinekler. Bahçe makasının hamarat şakır şukuru, kesilen dalların çıtırtısı, çatırtısı.

“Bir yandan kuru dalları buduyorum, o bakımdan..”

Gözümü açıp ayaklarının güçten düşmüş basışına baktım. Bahçeyi fırdolayı kat eden damlama sulama hortumunun kara kıvrımları arasında, ufak bir taşın dengesini bozmaya yeteceği sarsak ama çok kararlı adımlarına. Ömrünün yaklaştığı toprağın engebesinde artık ne kadar iğreti durduğuna. Olsun, üst dallara uzanışındaki canlılığa. Eliyle diktiği, aşıladığı, baktığı ağacın hasadıyla bir oluşuna. Şu ufacık alanda sabah güneşinin altında, nefes kadar hafif, nefes kadar da güçlü, yoğun Yaşam enerjisinin portakallar kadar tatlı dansına.

Şükrettim.