RÜYADA RÜYA GÖRMEK: AYŞEDENİZ GÖKÇİN

Öyle hazır sınıflandırmalara, kalıplara, sınırlara gelecek biri olmadığı daha piyanonun başına oturmadan belli AyşeDeniz Gökçin’in. Ayrımları aşacağı, tarzlardan taşıp kendi coğrafyasını yaratarak keşfe çıkacağı. Dinleyeni de çıkaracağı.

Müzik, evet tabii ama ondan bile önce yaşamaktan heyecan duyduğu da. Araştırmaktan, kurcalamaktan, sorgulamaktan. Kurulmamış bağlantılarla haritalarını kendi elleriyle çizmekten.

Capcanlı, parlak, duru, sesler kadar sözlerle de iletmeyi seviyor. Karşımızda bir konser piyanistinden önce arkadaşlarına zihninde çakan, çakışan fikirleri soluk soluğa anlatan genç bir insan var –yaşça demiyorum, onlarca yıl sonra da çevresine bu tazeliği, ilk elden yaşama yetisini yayacak biri olarak canlandırıyorum onu.

Ve işte piyanonun başında.

Paravanları bir kez aradan, düşünceden kaldırınca Pink Floyd’da Liszt’i, Liszt’te onunla ters yönü tutmuş Chopin’i, bugünde geçmişi, geçmişte geleceği görmek, göstermek kendiliğinden geliyor. Ya da yakaladığı akıcılıkla öyle görünüyor.

Pink Floyd ateşin çırası. Tutuşturup geri çekiliyor. Parçacıklarına ayrılıp bambaşka bütünlüklere bölünüyor. AyşeDeniz kendi coğrafyasında. Meditatif, atak, derin, naif, yalın, alabildiğine girift, piyanoyu olabileceği her kıvama, karaktere sokup çıkarırken Pink Floyd da sudaki yansımalar gibi belirip kayboluyor.

Parça aralarında bu çevrimi nasıl katmanlandırdığını açıklarken bir ara ne uçlara gittiğiyle kendini bile hayrete düşürmüş gibi, “Onların doğaçlaması üzerine doğaçlama yapıyorum” dedi. “Rüyada rüya görmek gibi bir şey..”

Belki de budur. Rüyada görülen rüyalardır işin aslı.

Gerçeklikler arasındaki kapıları açmak, sonra da bir uçtan öbürüne bütün bir güzergahı kat etmek, aşmak.

Onu da böyle harlı, bulaşıcı bir yaşama sevinciyle yapmak.

Teşekkürler AyşeDeniz!

.