HEVES

Dalar gibi olduğum uykudan keskin bir arzuyla uyandım: Karnabahar ograten! Gecenin bir vakti, ne fırınım var ne kendimi atıp böyle bir şey yiyebileceğim lokanta. Ama aynı şiddetle bir yerim ağrısa acile gideceğim kadar da yoğun bir aşerme.

Aklımı ve uykumu karşılanmayacak bir isteğe kaptırmak yerine hayal etmeye başladım ben de. Olanca canlılığı ile oturduğum sofraya konan tam ayarında yanık lekeli peyniri hâlâ fıkır fıkır karnabaharı. Rengini, kokusunu, çatalın ucunda ağzıma yaklaşırken sıcağını. Saldırmadım. Hazzı uzatan bir kendine hakimiyetle lokma lokma yedim.

Olmayanın tatminsizliğinden olduğunu hayalin yatıştırıcılığına.

Ama orada kalmadım. Sonrasını da canlandırdım.

Doyduğumu. Ona rağmen devam ettiğimi. Tokluğun ağırlığa, ağırlığın hepsi bu muydu?! sönüşüne devrilişini.

Arzunun, hevesin göbeğine daldım.

Yakıcılığına kapılıp gitmez de onu hayalinde tamamına erdirirsen nasıl da karahindiba çiçeği gibi uçuşup havaya karıştığına.

Bu gezinti hoşuma gitti, başka şeylerde denedim. Zengin bir deniz ürünleri tabağı. Nefes kesici bir uçurumun pruvasına olanca zarafet ve şıklıkla kurulmuş bir villa.

En iyi orkestralar, zirvedeki solistler, müthiş sergiler, müzelerle sunmadığı misket, fırıldak, çember kalmayan birinci dünya kentleri, olanca egzotik cazibesiyle üçüncü dünya yerleri. Kültür ve doğa şölenleri.

Tattım-doydum-uzattım.

İlkinde vardığım hepsi bu muydu doymuşluğu isteyebileceğim her şeyde hızlanarak gelir olduğunda derin, sağlıklı bir uykuya yuvarlandım.