DURU KIŞ GÜNLERİ

Sükunetiyle solumaya kıyamadığım günler.

Zehir kış soğuğu bastırmadı. Serin ama güneşli. Gök, baktıkça seni uzayın o bilmem kaçıncı katına çeken derin maviden. Bulutsuz.

Hakim olan tuhaf bir sessizlik. Azrail gibi gelip geçen hafriyat kamyonlarının (ön camlarındaki numaralara bakılırsa sayıları 600’e varmış, gerçekten de trafiklerinin sonu yok), iş makinelerinin, çok da uzakta olmayan bir gerilla savaşını çağrıştıran kaya kırıcıların, delici-deşicilerin gümbürtüsü, takırtısı, patırtısının bozamadığı, yapışıp yırtamadığı, göğün mavisi kadar pürüzsüz bir yüzeyde akıp gittiği bir sessizlik.

İşittiğim de fil gövdesinde sivrisinek ısırığı kalan gürültüden çok o.

Sırtımdaki yelek kadar hafif adımlarla yürüyor, yürüyorum.

“Başlayan her şey biter.” Tabii! Haftaya yağmurlar görünüyor. Sahne de, onu hissedişim de değişip gidecek.

Ama o vakte kadar dibine dalıp oralarda süzülerek gevşiyor, yumuşuyor, genişliyorum.