GİZLİ ŞEKER

Adet yerini buluyor. Elektrik sık ve saatlerce kesilmeye kaldığı yerden devam ediyor. Karadan esen rüzgar kupkuru, ısıran sinek dolu. Ne yapacaksın?

Elektriksizlikten de sıcaktan da yakıcı olan, yakınmak. Söylenmeye bir başla, kendi kendini çileden çıkarırsın.

Yakınma olmadığında (bu bir de onunla didişmek, bastırmak, örtmek değil ama ayrı bir fasıl o) sadece sıcak ve sinek var. Kendimi hakarete, münasebetsizliğe, haksızlığa uğramış bir bedene hapis hissetmiyorum.

Bu sıcakta pervanesiz uyunmaz herhalde dediğim siestadan iki saat sonra hoşnut bir şaşkınlıkla uyandım. Oda 34C idi.

E, en azından kuru sıcakta oluyormuş demek.

*

Yakınma ve kolaylaştırıcılara bağımlılık. Biraz ısındığında klimaya giden elin bir an durup düşünse:

Bedenin uyum yetisini köreltiyorsun. Araya soktuğun her kolaylaştırıcı alet seni duyuları-duyguları, hayatı doğrudan yaşamaktan biraz daha uzaklaştırıyor. Sıkıştın mı bas düğmeye, çevir kolu. Ona bile zahmet etme; söyle robota, o halletsin. Bunun bir de uygarlık olduğu inancıyla pamuklarla kuşat kendini.

Sonra?

Bağımlılığın yerleştikçe konfor eşiğin düştükçe düşsün. Tahammül edemediğinin rahatsızlık olmaktan çıkıp hayatın ta kendisi haline geldiğine bile uyanama.

*

Konfor bağımlılığı gizli şeker kadar sinsi, tehlikeli. Doğal uyum mekanizmalarını atıllaştırdıkça bedenin ve ruhun güçsüzleşiyor.

Bir iki yüzyıl öncesinin insanları seviyesine gelemem, gelmeme de gerek yok. En son teknolojinin peşinde koşmamak, her rahatsızlığa otomatik bir tepki göstermemek bana yetiyor. İçimde yeterli bir alan açarak tepkiselliğimi rahatlatıyor ki bana gereken, dış uyaranlardan rahatsızlığı bir çırpıda gidermenin vereceği değil, tam da bu rahatlama.

Elektrik şirketi ve Akdeniz sıcağının türlü halleri neredeyse kırk yıldır kararlı birer hoca. Bense öğrenmenin yaşı yok diyen öğrencileri nihayet.

*

Dozunda ve daha doğalıyla şeker lezzetli ve gerekli.

Elektrik geldiğinde pervaneleri tatlı ve kesildi kesilecek bir sevinçle açıyorum.