BENDEN DE ÇOK

Gece kalktığımda çatıdaydı. Yıldızların altında başını geriye atmış, uzak uçtaki koltuğunun sırtı bu tarafa dönük. Tek başına. Ortalık kadar sessiz, ekran ışıksız.

Denizden döndüğümde de. Havlumu asarken dilimin ucuna gelen Günaydın!’ı geri çektim. Kahvaltımı hazırlamak için içeri girdiğimde onun da sessizce aşağı indiğini gördüm.

Eğlenmeyi sevdiğini duymuştum, beni bu yoğun tek başına kalma yetisiyle şaşırttı. Daha alanı paylaşmaya başlar başlamaz. İlk o çıkıyor, cep telefonuna değil, sessizliğin, manzaranın tadına dalıyordu. Derin bir hazla diye tamamladım ilk tanık oluşumda. Özlemle. Susuyor ve kafasının ötesine açılıyor sanki. Boşluğa, sükunete.

Hayret!

Yanındakilerle bas sesini kısarak konuşması, böylece genel sesi aşağı çekmesiyle devamını getirdi.

Varolduğuna ikna olup inandırmak için ses çıkarma zorlanımı duymayanlardan demek.

Ne hoş bir sürpriz!

Bakışlarımız karşılaştığında selamlaşıyoruz. Arkasını döndüğü için özür diliyor. Rahatınıza bakın, diyorum. İçimden, sizin rahatınız tıpatıp benimki de diye devam ediyorum. Dil değmemiş sükunetin kıymetini biliyor, çekimini duyuyorsanız hoş geldiniz, sefa getirdiniz bu hava sahasına.