NE OLACAK BU MEMLEKETİN HALİ

İştahlı bir tahtakurdu gibi zihnimi geriden geriye oyan o yenilmez yutulmaz karışım.

Ağır bir hoşnutsuzluk. Hüsran. Kaygı. Süreğen bir ivedilik hissi. Kalk, bir şeyler yap/yapın! Mahcubiyet. Suçluluk. Sırtını dönme isteği. Dönememe.

Takıntılı bir rüyadan uyanmaya boşuna çalışmak gibi.

*

Hiçbir şey açıklamayan basmakalıp açıklamaları geç bir kalem. Belirsizlikle yaşamayı öğrenmeye bak.

Safları pekiştirip karşı tarafa bilendikçe bilenmenin de işe yaradığı yok. Kirli tırnaklarla yarayı kaşımak o. İlkten şöyle bir rahatlatsa da mikrop, enfeksiyon kaynağı. Kafandan yüreğine çekil.

Tükenen ilk kaynak sabır. Ama savrulmaya son verecek alan da sadece onunla açılabilir. Derin bir soluk al, dur ve bekle.

Debelenmeden, kaçıp kaçınmadan görmeye çalış.

*

Devasa bir sorun ve düşüncesi öyle bir baskı yaratıyor ki sanki ancak birden ve külliyen çözümlenirse düze çıkılacak.

Bilmiyorum diyebilmenin onarıcılığı.

Bilmiyorum.

Neler oluyor?

Bireyin/benim rolüm, sorumluluğum, yerim ne, ne olmalı/olmalıydı, ne olabilir bütün bu cadı kazanında?

Ne olacak memleketin hali?

Bilmiyorum.

*

Sonra kendimi tümüyle yaptığıma veriyorum. İştahlı tahtakurdu geriden geriye oyduğu zihnime fon rengini, kıvamını veredursun, dikkatim som. Yüzmekse yüzmek, çeviriyse çeviri, flütse flüt.

Sabah, bir buçuk saatin sonlarında kafamı Bach’tan kaldırmamla çam çadıra girmiş, kenarında beni seyreden beş altı kişilik grupla göz göze gelip irkilmem bir oldu.

Sizin için geldik! dedi aralarından bir kadın. Çama en yakın evde kalıyorlarmış.

“Kim bu denizkızı deyip duruyordum. Dün bayağı da yaklaştım ama sonra dağda tepede.. korktum. Erkek kardeşimle ailesi de gelince hep birlikte bakalım dedik. Sesiniz öyle güzel geliyor ki!.”

*

Sunabileceğini sun.

İddiasız, içten, kendiliğinden.

Hoş bir seda ol sen de.