Kayıtlar
Çıkmazı dönüştürmeye kendimizden başlasak?
Bizden, bizim gibi olmayanı dışladık, aşağıladık, tefe
koyduk, yerden yere çaldık, bir yere varamadık. Korkularımızın, öfkemizin
haklılığını haksızlığını bir yana bırakıp “Ama o/nlar!.” demeden, kulak versek,
anlamaya çalışsak?
Görüşlerde, inançlarda, ifade biçiminde bu kadar
ayrıldıysak çok daha temel bir şeyde, insan olmada birleşsek?
Aklımızla işin içinden çıkamadık. Yüreğimizle denesek?
Kapanmak, itmek, uzaklaşarak acılaşmak yerine açılıp uzansak?
Hissettiğimiz karanlığın ne kadarının kendimizden
geldiğini görmeye başlasak?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder