TONAMİ

Çelik-beton yüksek bir oteldeyim. Kısa bir süre için. Belki bir gün. Buradan geçerken. Büyük, kare pencerenin kusursuz, çıplak çerçevesinden okyanusa bakıyorum. Çamur gibi. Kahverengi. Kıyısı düz bir kaya zemin, sert, koyu kahve. Pencerenin çelik çerçevesi ve bu çamur kahverengi. Algımda başka hiçbir şey yok. Sudaysa birkaç kişi. Açıklarda irileşmese de tekin görünmeyen dalgalarla oynaşan biri. Kıyıda su çizgisinde de bir iki genç. Siyah.

Aşağıda belki bir kat üstünden baktığım iri başlı bir palmiye. Yaprakları top biçiminde budanmış.

Okyanus arada kendine göre hafif bir şamarla kıyıya vuruyor, hışımla da geri çekiliyor. İnsanlara nerdeyse feleğini şaşırtmaya yeter; hâlâ oyun duygusuyla ama buna korku da karışarak sudan çıkacak gibi oluyorlar ama çıktıkları yok –hemen su çizgisinde sırtüstü uzanan rastalı genç adam.. girdaptaki izmarit gibi dönüyor ama gülmeye devam ediyor.

Hoparlörden yabancı bir dil yükseliyor. Uzun uzun bir şeyler anlatıyor. Yakalayabildiğim tek kelime tonami (vurgulanan, ikinci hecesi; toNAmi gibi). Tsunamiye böyle diyorlar demek diyorum. Kuru, ciddi bir ses. Belki 20-30 kelimede bir tonami tekrarlanıyor.

Bu su tekin değil. Meşum. Ama içindekiler hep orada.

Dalga vurduğunda yeterince yüksekte olur muyum? Otelin temelleri tsunamiye dayanabilir mi? Ama zemin göründüğü gibi kaya devam ediyorsa..

Korku değil. Sanki böyle bir durumda düşünülmesi yerinde olacak olan bu olduğu için aklımdan geçer gibi.

Bir tsunami dalgası kaç metre yükselir ki?

Duyuru tekdüze devam ediyor.

Başımı sola çevirdiğimde kaynağıyla yüz yüze geliyorum. Beyaz bir gezinti teknesiymiş. Bembeyaz. Bakımlı. Tonami sözcüğü kim bilir kaçıncı kez tekrarlarken gözüm açık, ufak bir kamara penceresinin pul gibi çerçevelediği bir çifte takılıyor. Yaşlı bir erkekle genç bir şehvetle öptüğü yaşlı kadının başları. İkisi de beyaz, yüzleri kırışıklar içinde. Ama erkek öyle genç bir neşe içinde ki.

Buymuş demek diyorum. Tonami. Ton ami.

.