ÖFKE

Bakkalda, birkaç saattir ayrı olduğum tv’de “3-5 ağaç için gerginlik yaratmaya kimsenin hakkı yoktur” diyebilen zat için “Sonunda açabilmiş mi ağzını” dedim.

Hem nasıl, dedi dükkan sahibi, şimdi de kapamak bilmiyor.

“İstanbul’da olsaydım ben de ordaydım!” diye tısladım.

“Biber gazını, basınçlı suyu yerdin.”

“Fark etmezdi.”

Ekmeğini alıp çıkmak üzere olan yaşlı kadın birden döndü.

“Benim için de fark etmezdi. Giderdim. Ordan daha yeni geliyorum.”

Göz göze geldik.

Kabaran aynı duyguyu paylaştığımızı bildik.

*

Siyasetle düne kadar soyut, uzak, en fazla felsefi olan ilişkim, angajmansızlığım, vahşetin tanıklığıyla yerini korkunç bir öfkeye bıraktı.

Tepki, siyaseti aşıp en temel düzlemde insani olunca da toplumu enine boyuna kat edip yaş, cinsiyet, kimlik demeden insanları bir araya getirdi.

Haklı-haksız, doğru-yanlıştan önce gelen bir başkaldırı. Suya bastırılan başını oradan çıkarma canlanışı.

Silkeleniş.

Yaşamsal bir öfke.