YAO LU

Çinli fotografçı Yao Lu, bildiğimiz kartları yeniden karıp yeninden destede olmayanı çıkarmış.

Yapım-yıkımlarda toz toprağın etrafa dağılmasını önleyen yeşil ağlara takılmış. Almış bunları, yola koyulmuş.

Yeşil ağlar. Örttükleri moloz yığınları. Eteklerinden toprak, su ve havaya karışan atıklar. Deşilen yerkabuğu. Hummalı bir inşaat faaliyetinin, doğayı kemirerek döke saça ilerleyen üretimin, “gelişmenin” nişanları.

Bugün.

Dijital müdahalenin nimetlerinden alabildiğine yararlanarak geleneksel Çin resmiyle bütünleştirmiş bunu.

Dünle. Ama belki daha doğrusu idealleştirilen değerlerle. Denge, ahenk, yücelten gizem..

Alışılmış kolajdaki gibi parçalanmışlığın bir araya getirilmesi değil ulaştığı. Ne de zıtlığı uzlaştırmak için törpülemeye, eritmeye, başka bir şey yapmaya kalkışmış. İnsanı afallatan ustalığı tam burada:

İdeali ve gerçekliği öyle bir zeminde topla ki birbirlerini reddetmeden üçüncü bir hal ortaya çıksın!

Yao Lu’nun fotografları, bu karmakarışıklığın ortasında hala gidilebilir bir vahaya yer var mı ki sorusuna verilen evet! yanıtı.

Bilincin pragmatik ve transandantal iki yakasının bir araya getirilişi.

Kitsch’e kayması an meselesi olan bıçak sırtı duruşundan (manzaralardaki turnaların zarafetiyle) havalanıp bambaşka bir yere yükseliş.

 
http://www.pdnphotooftheday.com/2009/11/2627