BAKIŞLARIN MİLLİYETİ

Yıllar yıllar önce Alman erkek arkadaşımla Türkiye’yi dolaşıyorduk. Otobüslerde muavinler, yolcular tarafından bacı sınıfına sokulmaktan fena halde sıkılınca “gavur” rolü oynamaya başladım. Rahat da ettik. Ta ki yüzüp yüzüp kuyruğuna geldiğimiz bir yerde verilen molada bize çay ısmarlayan bir erkek yüzüme dikkatle bakıp “Sen Türksün!” diyene kadar.

Emin bakışının ağırlığı altında oyunum dağılmış, hiç inandırıcı olmayan bir “Anlamadım?” gevelediğimde müzayede çekicini indirir gibi, “Türk bakıyor gözlerin!” dedi.

Adam, bilmeden bildiğimiz şeye adını koymuştu, bana da koydurmuş oldu.

Bakışa rengini, doygunluğunu, derinliğini veren milliyet değilse de kültür.

Dün vapurda, yüksek sesleriyle kalabalığın geri kalanına denk 5-6 kişilik Amerikalı bir grubu bu gözle seyrettim. İki esmer, sakallı adam dışında sarı kafalar. Yüksek sesleri ne kadar etrafı silen kaba özgüven belirtisi ise mavi gözlerinin duruluğu o kadar yazılmaya başlanmış-başlanmamış bakir defter boşluğundaydı. Baktığının yüzeyinde kalan. Saf, açık, hafif ürkek. Yanlarındaki esmer adamlarsa bir yandan sular seller gibi Amerikanca şakıyadursun, gözleri Ortadoğu konuşuyor, yüzeyi hızla tararken neredeyse aynı anda “ciğer okuyorlardı.”

Bakmakla kalmayan, uzanıp dokunan, derinlere süzülen, konuşmaya katılan, dili kenara itip kalanı kendi anlatan gözler.

Bizim gözler..