PS

Haberini aldık. Kaybetmişiz.

Her yerinde izinin, sesinin, fikrinin, emeğinin olduğu evin balkonuna çıktım. Bir iki ay önce son kez oturduğumuz zamanki (“Bistro masasının keşke biraz daha büyüğünü alsaymışız..”) bakışınla etrafa baktım. Yorgun ama hep ilgili, çirkinliklerle irkilen, güzelliklerle beslenen gözünle köşe çamını sevdim, karşı tepeler bugün puslu, yelken direkleriyle teknelere dokundum, denizin sakin yüzeyine içimi serdim.

Seni çoktan yüreğime almışım, bedeninin ölümüyle kurtuluşuna rahatladım.

Yokluğun zamanla, zaman zaman koyacak. İçim bir anıyla, paylaşma isteğiyle dönüp seni bulamayacağımı hatırlayıvermekle, ustası olduğun şeylerdeki yokluğunla burulacak.

Ama aramızdaki sadece zaman.

Buradan yüz yıl sonrasından bakışla eşitleniyoruz. Topraktan gelip karıştığımız toprakta.

Ölüm hayatın hasmı değil, özü.

Şimdi sen onun bir yüzünde, kalanlarımız diğer yüzündeyiz.

Vakti geldiğinde buluşmak üzere sevgili Çocuk!