DEDİKODU

 Komşular balkondan balkona bağrışıyordu.

“Bugün ne yapıyorsun?” diye sordu biri.

Bugün mü dedim kendi kendime. Vakit olmuş akşamın 8’i, benim günüm geçmek üzere.

“Bilmem” dedi öbürü. “Dün akşam 11’e doğru arkadaşlar çağırdı, kalktım Miam’a gittim. 1 filandı çıktığımda. Ama bir kalabalık, bir kalabalık, korktum valla.”

İlki kendi yapıp edeceklerini sayar dökerken kulağım içe döndü.

Bunların çoğu uzun, bir kısmı kısa ama sürekli yazlıkçı.

Bense buraya yaz hariç yaşamak üzere gelmiş, pandemi ile kalmışım.

Onların beklentisi eğlence, benimki sükunet.

Renk, çokluk, bolluğa karşı zenginliği derinleşmede bulan bir sadelik, tekdüzelik.

Tatmin onlar için algı bombardımanı ile geliyor, benim için algıların yatışmasıyla başlıyor.

Bu da aynı yeri benim köyüm, onların şenlik alanı haline getiriyor.

*

Tazecik sabah.

Doğan güneşin sarısı yelken direklerine, kızılı teknelerin camlarına vurur, sularda salınırken bardağımı alıp balkona kuruldum.

Ayrı dünyaların insanlarıyız!

Derin uykularında çıtları çıkmazken dünyalarımız birbirinden uzaklaştıkça uzaklaşıyor. İnsan sessizliğini naneli çayımla birlikte yudumluyorum.

Gece onların, bu saatler benim.