NERESİNDEN TUTMALI, NASIL KALDIRMALI?

Fatoş, uzun zamandır meşgul olduğu şikayeti üzerine gidip genel tuvaletin kapısını bir omuz vuruşuyla açtığında daracık yerde dört çıplak kadınla burun buruna gelmiş.

Ellerinde hela maşrapası, yıkanmaktaymışlar. Ayaklarının dibinde ıslak bir tomara dönüşen tuvalet kağıdı rulosu. Biri de dışarıda, lavaboda çamaşır yıkamakta.

“Kendimi kaybedip bağırmaya başladım. Pişkindiler önce. Arkasından çirkefleştiler. Kapalıydılar. ‘Bir de müslüman geçiniyorsunuz ha, siz müslümansanız ben değilim!’ dedim.”

*

Kalıpların, indirgemeciliğin ardından bakmamaya, anlamaya, anlam vermeye, ortak insanlık halimize odaklanmaya vb gayret etmek çaba istiyormuş. Giderek kalabalıklaşan, küstahlaşan, duyarsız, saygısız, gürültüsü, pisliği artan bu kitleyle sabrım tükenmiş, ülkenin genel dökülüşü karşısında içime çöken kasvetle birlikte keskin bir antipati duyar oldum.

Pislik, çirkinlik, pervasızlık, kirleticilik, çirkinleştiricilik, değersizlik ve değersizleştiricilik.

Başka?

Başkaca da hiçbir şey göremez, bulamaz.

Yaklaşımımı idealize etmek ile ağır bir küçük görme arasında kaldım.

Sonra, bir zamandır her seferinde başka bir bağlamda yeniden keşfettiğim şeye geldim:

Tepkine kıstırdın kendini. Keskin bir tepki seni tepki nesnenle hiç de lehine olmayacak şekilde ilişkilendiriyor.

Ee?

E’si, bağrına basmak, anlamak, hoş bakmak zorunda değilsin. Ama ter ter tepinip asit saçmak zorunda da değilsin. Duygusal her şiddetli tepki seni tepki duyduğunun insafına bırakır. Olanı da onunla tepkimeye girmeden olduğu gibi görmene engel olur, algını, aklını çok kısıtlar.

Bir sosyal psikolog gibi bak. Daha iyisi (mesafeyi artıranı) antropolog gibi.

Kalbî bir bağ kurmaya çalışmak ile onlarla aynı ağda debelendiğin duygusunun dişlerinin arasında sıkıştırdığı testereli bıçakla her türlü bağı kesip atmak arasında gidip gelmeyi bırak.

Duygularını boşandıkları makaraya geri sarıp cebine sok.

Serince bak. Sadece bak.

Böyle bir bakışı tutamak edersen mevcut durumu belki daha rahat kaldırırsın.