SU

Su, bir geçit. Boyutlar, değilse bile gerçeklikler arasında bir kapı!

Ayarı şaşmış havalarla deniz çağırmak bilmedi. Sonunda hafta başı kendimi sırtımdan ittim. Hiç olmazsa görev icabı gir, gövdene iyi gelir.

Aklım bunu biliyordu, hafızam ise ucunun çok berilere geleceğini, şifanın elbette bedenle kalmayacağını.

Halk plajının su sınırlarını kıyıya doğru da çekip epey daraltmışlar. Eskiden yürüyüş yolunun yarısını bulan alan şimdi her lokantanın iskele uzantısıyla parçalara bölünmüş. Çoğalan teknelerse her nasılsa şimdilik daha açıklarda. Su berrak ama yüzeyi teknelerin bulaşık suyuyla yer yer halı silkilmiş gibi. Delik deşik, toz toprak yollar, mevsim, hele şimdi bir de bayram trafiğiyle hiçbir yere kımıldayamayacaksak buna da şükür.

Bedenim Bodrum denizini unutmuş, bileklerimden yukarı serinliği yükselince adımımın yarısında durdum.

Bekleme, at kendini gitsin!

Kısa süren irkilme yerini rahatlayıp açılmaya bıraktı.

Sen bir su-insansın, insandan suya tez elden dönesin.

Kaslarım, ama asıl nefesim aylar sonra evine dönmüş gibiydi. Ev olmasına ev de araya başka yerler, alışkanlıklar girmiş, yuva değil henüz. Sonra koptum gittim.

Doğa vaftiz etmiş gibi çıktım. Bedenim çözülmüş, ruhum korsesinden soyunmuş.

Gerisinin çabuk geleceğini bildim.

Nefesim açılacak, hareketlerim akıcılaşacak, vırvırıyla zihin susacak, varlığım o geçide dalıp aklın can sıkıcı bir aksesuar kaldığı hale süzülecek.

Doğrudan

Dipsiz

Doyurucu