DÖVME

Bankta yanıma çöktü. Telefonunu çıkardı. Genizden bir sesle “Kaan ben” dedi. Göz ucuyla baktım. Sakallı, genç bir yüz. Yarım kollu gömleğinden uzanan kolunda hikayesi anlaşılmayan yoğun bir  allı yeşilli dövme. Perdeden yan duvardaki su borusuna kaymış film görüntüsü gibi.

Başladı mı sonu gelmeyen dövme merakı çıplaklıkla giyiniklik, saklanmayla gösteriş arasında kalan kesintili bir hikaye anlatıyor. Bir cümlenin, suratın, manzaranın, motifin ucu, kenarı, ortası. İstasyonu gidip gelen bir transistörlü radyo yayını, titreşen neon lamba, hıçkırık tutmuş bir kekeme.

Mangalı yakıp üzerine ıslak bez kapar gibi.

Tamamı hedef kişisi, kişilerine nadiren ulaşan bir mesaj.