GÖBEKLİ SİSİFOS

 

Bazen karşılaşıp selamlaşıyoruz. Çöp bidonlarına kara torbalarını geçiriyor oluyor ya da plaja inmiş, ayçekirdeği öbeklerini, cips ambalajları, şişe kapakları, mendil, maske, geçen günün mezbeleliğinden daha ne kalmışsa uzun saplı faraşına süpürmekte. İşini ne hafife alıyor ne zül biliyor. Söylenmeden, nankörlüğüyle yılar görünmeden yapılması gerekeni yapıyor. Bu onun her sabah yeniden sırtlandığı kayası.

Çoğu zamansa o başladığında ben açıklarda oluyorum. Denize bakışla sağdan dördüncü hasır şemsiyenin sökük kenarına asılı nişanım, okaliptüs desenli soluk mavi heybe ıssız plajda öylece sarkmış, salınırken. Bugün plaj görevlisinin ona takılan gözünden bir selfimi çektim.

Sabahları gelir. Erkenden. Sarı tokyolarını çıkarıp heybesine koyar. Üzerinde ya lacivert beyaz plaj elbisesi ya da uzun bej bir tişört vardır. Bunu da koyduğu heybeyi hep aynı şemsiye kenarına asar. Hep aynı yeşil bikinisiyle suya girer, duraksamadan atlar. 20-30 hızlı kulaçtan sonra yavaşlar, başı dışarıda, hiç durmadan sakin bir tempoda açılır gider. Çıkışta heybesini alıp duşun yanındaki palmiyeye asar. Duşunu yapar. Yeşil peşkirini omzuna atıp kızıl-lacivert siperli bandanasını başına geçirerek köprüden yürür gider.

*

Bu sabah unutulmuş oyuncak bir arabayı tel örgüye asıyordu. Selamlaştık. Aramasınlar şimdi, dedi. Güldü. Güleryüzlü, göbekli. Ben çıkarken kayasını sırtlamak üzere plaja girdi.