KARŞIYA GEÇERKEN

Kalabalık otobüse bindiğimde güneş doğmamıştı. Kulağında kulaklık, gözünde uyku, öğrenciler, işine gücüne gidenler, sair insan.

Gün Beşiktaş’ta ağarmaya başladı. Poyraz havayı temizlemiş, gök, paletinden emin bir ressam gibi işine koyuldu. Lacivert ile başladı, o nefis bir çelik mavisine dönerken bulutlar açıklı koyulu belirginleşiyordu.

İskelenin tenha bekleme salonunda tahta banklardan birinin ucunda yumulmuş uyuyan kediye içim gitti. Tertemiz ve besiliydi. Gidip yanına oturdum. Kafasını okşadım. Gözünü aralayıp doğruldu. Hiç duraksamadan kucağıma çıktı. Yerleşti ve aynı oturuşta uyumaya devam etti.

Seyir vapurda tuzlu, tozlu camın ardında sürdü. Koyusundan iyice ağaranına maviler maviler. Gri çeşitlemeleri de bulutlardan kat kat üzerlerine akarken karşı kıyıya ışıl ışıl yayılan ev, trafik ışıkları.

Gözlerimde yumuşak bir teslimiyetle içtim hepsini.