GÜLLER ŞEHRİ

Portland’ın duygusu ilkten pas rengi ince fitilli kadife gibi. Yumuşak, kendine özgü. İnsanın üzerinde, onu önüne katmış o anonim Amerikan koşturmasından bir adım geri çekilmiş de ruhunun kendine yetişmesine bile isteye zaman tanır gibisine. Ne salmış ne kasmakta. Telini kıvamında gerdiği sazıyla sıcak, kendi halinde, temposuna doğalca ayak uydurulabilir bir makam yakalamış. Batıya göçün okyanusta son bulan bu ucuna havanda su dövücülüğü, yükselme hırsını sorgulayan, nihayetinde Doğu kıyısının kamçıla-kamçılan yaşama biçimine kendi alternatiflerini geliştirenler havasını vermiş sanki. Yoga, meditasyon, New Age, sağlıklı yaşam. Refah, evet, memnuniyetle ama aracı amaçla karıştırmadan. Yaşamak için çalışarak.

Burada ölçek birey görünüyor. “Bana beni verin, gölge de etmeyin.”

Göz hizasında bir şehir Portland. Boyutları, kavranabilirliğiyle de öyle. Kenti yumuşak bir kavisle dolanan Willamette’in iki yanında her yana yürüyerek ulaşılabiliyor. Nehrin ne tarafta kaldığını ve dört ana bölgeye ayrılan ızgara planı bildikten sonra benim gibi bir yönsüz bile (fazla) kaybolmadan fıldır fıldır dolanmaya başlayıveriyor.

Trafikte inek Hindistan’da neyse yayalar da Portland’da o. Adımlarını yola atmalarıyla akan sular duruyor. Işıkların olmadığı yerde sağınız solunuza bakmadan kitabınızı, telefonunuzu okumaya devam ederek yolu geçebilirsiniz. Şehir içinde araba kullanacak olsam bura usulüne alışana kadar bir düzine insanı püre ederdim herhalde.