BAŞKALAŞIM

Batı koyuna giderken böyle bikinili halimin azınlıktan da çıkıp istisnai olmaya başladığını düşünüyordum.

Aykırılığına az kalmış bir başkalık.

Denizin birkaç yüz metre boyu sığ kaldığı bu koy, küçük çocuklular dışında site sakinlerinden oldum olası pek rağbet görmez. Şimdi artık tümüyle dışarıdan gelenlere bırakıldı.

10-15 yıl önce kapalılar, fiili bir durum yaratarak kendilerine ayırdıkları ufak Korsan koyu dışında görünmez, oraya da kendileri dışında kimseyi almazlardı. Zamanla Korsan koyunu ellerinde tutmaya devam ederlerken diğer iki koyda haşemalılar artarak görünür oldu.

Site sakinlerinin kullandığı Doğu koyunda henüz değil ama oradan bir iki yüz metre ötedeki bu koyda artık neredeyse yalnızca onlar var.

Paletlerimi ayağıma geçirirken göz göze geldiğim 3-4 yaşlarındaki kız çocuğu, suda birlikte oyalandıkları haşemalı annesine dönüp beni işaret ederek “Bu erkek mi?” diye sordu.

Böyle cıbıldak dolandığıma göre.

*

Dün çam çadıra gittiğimde kolu kırık plastik koltuk orada değildi. Biraz ötede, bir ağacın altına atılmış bulup geri getirdim.

Bu sabah gittiğimde yerinde ama parça parça edilmişti. Hiç akla gelmeyecek, benimle ilgisiz bir şey de olabilir tabii ama her sabah orada bu koltuğa oturup flüt çaldığıma göre –en yakındaki evden yüz metre kadar uzak olsam da- varlığımdan rahatsız olan birilerine daha kolay bağlanıyor sanki. Gidip düz bir kaya buldum, güneşin altında oturup çalıştım.

Pır pır yürekli annem olsa oradan uzak durmamı söylerdi. Babam ise “Seni protesto gibi görünüyor” dedi. “Şu plastik taburelerden al, hafif oluyor onlar, sabahları rahatça götürürsün.”