DÜDÜK ÇOCUK

Geçen yıl, buradaki ve pandemide ilk yazımın nişanlarındandı. Geçen hafta cümbür cemaat geldiklerinde içim gülümsedi.

6-7 yaşlarında. Yetişkinler arasında tek bir çocuk. Arkamdaki evdeler. Sokakta kısacık bir iki karşılaşmadan netsiz bir imgesi var bende. Bir gelişim geriliği de var mı dediğim tombulca bir oğlan.

Gözümü değil, kulağımı dolduran bir çocuk.

Algımı ateşte kızdırılmış çuvaldız ucu gibi delen ince, tiz bir notayla yükselerek kopan bir ses. Üst perdeden başladığında beni hayali bir lunapark trenine bindiriyor, akustik tepeler boyunca tırmana düşe ilerliyoruz. Söylediklerini seçemiyorum, sesi kuş şakıması gibi. Billur ve anlaşılmaz.

Nokta yerine soru işaretleriyle bitiyor. Bütün cümleleri. Ağzını açtı mı sonu gelmez bir askıdalık haline artık hazırım.

Tek bir kelimesi çok anlaşılır, bütün cümlelerin hitap ediyor göründüğü kişinin adı o da:

 baba?